AĞACIN İKİNDİ TÜRKÜSÜ

Bir ağaç var yol kenarında,
Kökleriyle yerin derinliğini,
Dallarıyla göğün sonsuzluğunu tutar.
Her yaprağında bir ömrün izi saklı,
Her gölgesinde bir insanın düşü.

Güneş ikindiye eğildi mi,
Oturur fısıldar rüzgâra:
“Ben gördüm geleni, gideni,
Çocukların kahkahasını,
Yaşlıların yorgun bakışlarını.
Hayat, gövdemde bir türkü gibi çalındı.”

Bir dalında ilkbahar,
Bir dalında sonbahar taşır,
Yaprağını dökerken bile umutlu kalır.
Çünkü bilir,
Her düşen yaprak,
Toprağa yeniden can diye düşer.

Ağaç susmaz,
Kuşlara öğretir sabrı,
Gökyüzüne anlatır yalnızlığı,
İnsana hatırlatır köklerini.
Der ki:
“Ne kadar uzağa koşarsan koş,
Aslında başladığın yere dönersin.”

Ve gün kararırken,
İkindi türküsü yükselir dallarından:
Yaşam, bir gölge kadar kısa,
Bir kök kadar derin,
Bir türkü kadar sonsuz…

Ey hayat yolcusu,
Dur biraz, dinle bu ağacı.
Çünkü onun ikindi türküsünde
Senin hikâyen de var.