HENÜZ VAKİT VARKEN GÜLÜM

Henüz vakit varken gülüm,
Gel oturalım şu hayatın kıyısına,
Birlikte seyredelim gökyüzünü,
Bulutların telaşını, kuşların oyununu.

Henüz vakit varken,
Kelimelerimizi esirgemeyelim birbirimizden.
“Seviyorum” de bana,
Ben bin kere söyleyeyim sana,
Duyulsun sesimiz yıldızlardan.

Henüz vakit varken gülüm,
Tut elimden sıkıca,
Üşümesin avuçlarım yalnızlıktan.
Çünkü biliyorum,
Bir gün geç kalır insan sevgisini söylemeye,
Ve pişmanlık en ağır zincirdir kalbe.

Henüz vakit varken,
Gel susmayalım…
Anlat bana düşlerini,
Ben de anlatayım korkularımı.
Belki yaralarımızı sarar birbirimiz,
Belki eksiklerimizi tamamlarız.

Henüz vakit varken gülüm,
Göz göze kalalım uzun uzun.
Çünkü bakışlar bazen
Yılların söyleyemediğini söyler.
Senin gözlerinde bulduğum huzuru
Hiçbir şehirde bulamadım.

Ve bil ki,
Bir gün dünya duracak,
Takvimler devrilecek,
Ama biz hâlâ birbirimize sarılırsak,
Ölümsüz oluruz gülüm.

Henüz vakit varken,
Sevelim doya doya,
Kavuşalım korkmadan,
Çünkü hayat kısa,
Ama seninle yaşanınca
Bir ömürden uzun olur.